Στο παλιό Λονδίνο, κάθε πρωί ένας καλοντυμένος κύριος περνούσε έξω από ένα κοσμηματοπωλείο, κοντοστεκόταν ρίχνοντας μια ματιά μέσα από το απέναντι πεζοδρόμιο και έφευγε. Αυτό συνεχιζόταν για πολύ καιρό. Ο παραξενεμένος ιδιοκτήτης του μαγαζιού κάποια μέρα δεν άντεξε και τον ρώτησε τι κοιτούσε κάθε πρωί από απέναντι. Ο κύριος του απάντησε πως κοιτούσε το ρολόι που είχε κρεμασμένο στον τοίχο του ο κοσμηματοπώλης, να δει την ώρα ώστε να πάει να ρυθμίσει το ρολόι του καμπαναριού της εκκλησίας όπου δούλευε. Έκπληκτος ο κοσμηματοπώλης του λέει "Μα κύριε, εγώ ρυθμίζω το ρολόι μου σύμφωνα με την καμπάνα που ακούω από το ρολόι της εκκλησίας!"
Και οι δυο τους ΥΠΕΘΕΤΑΝ πως το άλλο ρολόι έχει τη σωστή ώρα.
Έτσι και η πλειοψηφία του κόσμου ΥΠΟΘΕΤΕΙ πως αυτό που θεωρούν οι υπόλοιποι σωστό και αποδεκτό είναι η συνήθεια που πρέπει να υιοθετήσουν για τον εαυτό τους. Και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, επειδή θεωρούν πως η συνήθεια αυτή η κοινώς αποδεκτή είναι η σωστή, αφού η πλειοψηφία την υιοθετεί, την προτείνουν και σε όποιον ζητήσει τη γνώμη τους για το θέμα. Έτσι δημιουργείται ένας τρόπος σκέψης που με την πάροδο του χρόνου γίνεται παράδοση και κυρίαρχη άποψη. Είναι όμως σωστός;
Η ιστορία έχει δείξει πολλές φορές πως ο παραδοσιακός τρόπος σκέψης είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη για οποιαδήποτε νέα ιδέα και ο μεγαλύτερος εχθρός της προόδου.
Επί γενιές λοιπόν έχει επικρατήσει πως το σωστό είναι να μορφωθείς, να σπουδάσεις και να βρεις μια δουλειά, που θα σου παρέχει ένα σταθερό μισθό και ασφάλεια. Που θα σου εξασφαλίσει μια σύνταξη όταν πια περάσουν τα παραγωγικά σου χρόνια. Που θα σου δώσει τη δυνατότητα να ζήσεις μια ζωή αξιοπρεπή και να απολαμβάνεις την αναγνώριση μέσα στην κοινωνία που ζεις. Θα μπορείς να πάρεις ένα στεγαστικό δάνειο να "βάλεις το κεφάλι σου κάτω από ένα κεραμίδι", να κάνεις ένα μήνα διακοπές το χρόνο, και να μπορέσεις να σπουδάσεις τα παιδιά σου αντιγράφοντας τη δική σου πορεία και να γίνουν κι αυτοί ένα καλό κομμάτι της μηχανής όπως κι εσύ. Να μπουν στο μαγγανοπήγαδο. Να γίνουν κι αυτοί καλοί υπάλληλοι κοιτώντας τη δουλειά και τα συμφέροντα κάποιου άλλου. Να ζουν μέσα στην ανασφάλεια σε κάθε περίοδο οικονομικής κρίσης (ναι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, ούτε θα είναι η τελευταία) για το αν θα αποτελέσουν κομμάτι της στατιστικής ανήκοντας στα ποσοστά των ανέργων. Να γίνουν αιχμάλωτοι της ποιότητας ζωής που έχουν δημιουργήσει με αυξημένες δανειακές υποχρεώσεις (σπίτια, αυτοκίνητα, καταναλωτικά αγαθά) και ακριβές σπουδές για τα παιδιά. Να φτάνει η εποχή της συνταξιοδότησής τους και ίσα ίσα να τα βγάζουν πέρα οικονομικά και να εξαρτώνται από άλλα μέλη της οικογένειας και από το κράτος. Ή να χρειάζεται να συνεχίσουν να εργάζονται. Κι αν μείνουν χωρίς δουλειά να ψάξουν να βρουν μια άλλη...δουλειά!
Γιατί; Γιατί όλοι αυτό κάνουν. Αυτό έμαθαν από τους γονείς τους, οι οποίοι το είχαν αντιγράψει από τους δικούς τους γονείς. Άρα είναι το σωστό. Δεν λαμβάνουμε υπόψιν μας τι έχουν καταφέρει αντιγράφοντας αυτό το πλάνο. ΥΠΟΘΕΤΟΥΜΕ πως είναι το σωστό και το αντιγράφουμε.
Υπάρχει και ένα 5% που βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση μιας ευκαιρίας στη ζωή που θα τους δώσει τη δυνατότητα να έχουν οι ίδιοι τον έλεγχό της.
Και φυσικά κάποια στιγμή τη βρίσκουν. Και το υπόλοιπο 95% θα τους χλευάσει. Ξέρετε..."βρες μια δουλειά...". Εκεί χρειάζεται να μην αφήσουν να τους κλέψουν το όνειρο. Χρειάζεται να τολμήσουν να το διεκδικήσουν. Να κάνουν φίλο το φόβο τους. Ο φόβος παύει να υπάρχει αν κάθε φορά που φοβάσαι τον ακολουθείς από πίσω. Επιχειρείς κάθε φορά ό,τι φοβάσαι. Και έτσι ξεχωρίζεις από το μέσο όρο. Ανήκεις στο 5% των πρωτοπόρων. Των δημιουργών. Αυτών που γράφουν ιστορία. Και η ιστορία γράφεται πάντα από αυτούς που τολμούν να σκεφτούν έξω από τα τετριμμένα. Από αυτούς που κάνουν πράξη τις καλές τους ιδέες. Που αμφισβητούν την παραδοσιακή σκέψη.
Γιατί ο πραγματικός φόβος είναι να καταλήξεις όπως το 95% των ανθρώπων σε αυτό τον κόσμο...νεκρός, απένταρος ή εξαρτώμενος από την οικογένεια την εκκλησία ή το κράτος. Να συνταξιοδοτηθείς στη χρυσή ηλικία με εισόδημα φτώχειας. Να συμβιβαστείς να ζεις μια ζωή στη μετριότητα, όταν ξέρεις βαθιά μέσα σου πως είσαι ικανός για πολύ περισσότερα. Να απαρνηθείς τα όνειρά σου επειδή επέλεξες να αντιγράψεις ένα πλάνο που ποτέ δεν μπορεί να οδηγήσει στην πραγματοποίησή τους.
"Δεν θέλω να μου λένε τι να φοβάμαι και τι όχι. Θέλω να το μάθω μόνος μου."-Χριστόφορος Κολόμβος.
Και οι δυο τους ΥΠΕΘΕΤΑΝ πως το άλλο ρολόι έχει τη σωστή ώρα.
Έτσι και η πλειοψηφία του κόσμου ΥΠΟΘΕΤΕΙ πως αυτό που θεωρούν οι υπόλοιποι σωστό και αποδεκτό είναι η συνήθεια που πρέπει να υιοθετήσουν για τον εαυτό τους. Και πηγαίνοντας ένα βήμα παραπέρα, επειδή θεωρούν πως η συνήθεια αυτή η κοινώς αποδεκτή είναι η σωστή, αφού η πλειοψηφία την υιοθετεί, την προτείνουν και σε όποιον ζητήσει τη γνώμη τους για το θέμα. Έτσι δημιουργείται ένας τρόπος σκέψης που με την πάροδο του χρόνου γίνεται παράδοση και κυρίαρχη άποψη. Είναι όμως σωστός;
Η ιστορία έχει δείξει πολλές φορές πως ο παραδοσιακός τρόπος σκέψης είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη για οποιαδήποτε νέα ιδέα και ο μεγαλύτερος εχθρός της προόδου.
Επί γενιές λοιπόν έχει επικρατήσει πως το σωστό είναι να μορφωθείς, να σπουδάσεις και να βρεις μια δουλειά, που θα σου παρέχει ένα σταθερό μισθό και ασφάλεια. Που θα σου εξασφαλίσει μια σύνταξη όταν πια περάσουν τα παραγωγικά σου χρόνια. Που θα σου δώσει τη δυνατότητα να ζήσεις μια ζωή αξιοπρεπή και να απολαμβάνεις την αναγνώριση μέσα στην κοινωνία που ζεις. Θα μπορείς να πάρεις ένα στεγαστικό δάνειο να "βάλεις το κεφάλι σου κάτω από ένα κεραμίδι", να κάνεις ένα μήνα διακοπές το χρόνο, και να μπορέσεις να σπουδάσεις τα παιδιά σου αντιγράφοντας τη δική σου πορεία και να γίνουν κι αυτοί ένα καλό κομμάτι της μηχανής όπως κι εσύ. Να μπουν στο μαγγανοπήγαδο. Να γίνουν κι αυτοί καλοί υπάλληλοι κοιτώντας τη δουλειά και τα συμφέροντα κάποιου άλλου. Να ζουν μέσα στην ανασφάλεια σε κάθε περίοδο οικονομικής κρίσης (ναι δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει, ούτε θα είναι η τελευταία) για το αν θα αποτελέσουν κομμάτι της στατιστικής ανήκοντας στα ποσοστά των ανέργων. Να γίνουν αιχμάλωτοι της ποιότητας ζωής που έχουν δημιουργήσει με αυξημένες δανειακές υποχρεώσεις (σπίτια, αυτοκίνητα, καταναλωτικά αγαθά) και ακριβές σπουδές για τα παιδιά. Να φτάνει η εποχή της συνταξιοδότησής τους και ίσα ίσα να τα βγάζουν πέρα οικονομικά και να εξαρτώνται από άλλα μέλη της οικογένειας και από το κράτος. Ή να χρειάζεται να συνεχίσουν να εργάζονται. Κι αν μείνουν χωρίς δουλειά να ψάξουν να βρουν μια άλλη...δουλειά!
Γιατί; Γιατί όλοι αυτό κάνουν. Αυτό έμαθαν από τους γονείς τους, οι οποίοι το είχαν αντιγράψει από τους δικούς τους γονείς. Άρα είναι το σωστό. Δεν λαμβάνουμε υπόψιν μας τι έχουν καταφέρει αντιγράφοντας αυτό το πλάνο. ΥΠΟΘΕΤΟΥΜΕ πως είναι το σωστό και το αντιγράφουμε.
Υπάρχει και ένα 5% που βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση μιας ευκαιρίας στη ζωή που θα τους δώσει τη δυνατότητα να έχουν οι ίδιοι τον έλεγχό της.
Και φυσικά κάποια στιγμή τη βρίσκουν. Και το υπόλοιπο 95% θα τους χλευάσει. Ξέρετε..."βρες μια δουλειά...". Εκεί χρειάζεται να μην αφήσουν να τους κλέψουν το όνειρο. Χρειάζεται να τολμήσουν να το διεκδικήσουν. Να κάνουν φίλο το φόβο τους. Ο φόβος παύει να υπάρχει αν κάθε φορά που φοβάσαι τον ακολουθείς από πίσω. Επιχειρείς κάθε φορά ό,τι φοβάσαι. Και έτσι ξεχωρίζεις από το μέσο όρο. Ανήκεις στο 5% των πρωτοπόρων. Των δημιουργών. Αυτών που γράφουν ιστορία. Και η ιστορία γράφεται πάντα από αυτούς που τολμούν να σκεφτούν έξω από τα τετριμμένα. Από αυτούς που κάνουν πράξη τις καλές τους ιδέες. Που αμφισβητούν την παραδοσιακή σκέψη.
Γιατί ο πραγματικός φόβος είναι να καταλήξεις όπως το 95% των ανθρώπων σε αυτό τον κόσμο...νεκρός, απένταρος ή εξαρτώμενος από την οικογένεια την εκκλησία ή το κράτος. Να συνταξιοδοτηθείς στη χρυσή ηλικία με εισόδημα φτώχειας. Να συμβιβαστείς να ζεις μια ζωή στη μετριότητα, όταν ξέρεις βαθιά μέσα σου πως είσαι ικανός για πολύ περισσότερα. Να απαρνηθείς τα όνειρά σου επειδή επέλεξες να αντιγράψεις ένα πλάνο που ποτέ δεν μπορεί να οδηγήσει στην πραγματοποίησή τους.
"Δεν θέλω να μου λένε τι να φοβάμαι και τι όχι. Θέλω να το μάθω μόνος μου."-Χριστόφορος Κολόμβος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου